اپرا آمیزه ای از موسیقی و نمایش

آوای فردا: اُپِرا هنری است که هماهنگ و سازگار با موسیقی ساخته شده است.
این ادغام بي همتاي بازيگري، شعر، رقص، صحنه پردازي، جامه و آرايش بازيگران، تجربه اي نمايشي را فراهم مي کند که هيجان و تاثير آن فراگير و مقاومت ناپذير است. اپرا از هنگام پيدايش و از حدود ۱۶۰۰ ميلادي در ايتاليا، به بسياري از کشورها راه يافت و امروزه نيز همچنان يکي از توانمند ترين گونه هاي نمايش موسيقيايي است.

در اپرا شخصيت ها و طرح داستان، به جاي گفتار که در درام متعارف به کار گرفته مي شود، به واسطه موسیقی نمايانده مي شوند. با پذيرفتن اين قرار داد، اپرا مايه لذت فراوان مي شود؛ موسيقي آن گوش نواز است و تاثير حسي کلام و داستان را تشديد مي کند. موسيقي اپرا با تجسم حالت، شخصيت، پويايي و کنشي دراماتيک، حتي يک داستان پيچيده را نيز باور پذير مي کند. سيلان موسيقي، داستان را پيش مي برد. در اپرا موسيقي همان درام است. اپرا اجرا کننده هايي مي خواهد که همزمان توانايي أواز خواندن و ايفاي نقش داشته باشند. تک نوازها (آوازخوانان سولو) – تک خوان هاي دوم،گروه کُر و گاه رقصندگان – همگي با جامه و آرايش ويژه – بر صحنه اند. گاه علاوه بر آواز خوانان حرفه اي گروه کُر «بازيگران فرعي»( بازيگران اضافه يا سياه لشکر) نيز حضور دارند؛ بازيگراني هم که آواز نمي خوانند، به انجام کارهاي حاشيه اي سرگرمند که بر تاثير گذاري اپرا مي افزايند. تدارک چشم انداز صحنه، نور پردازي و سازمان بخشيدن به ابزار و وسايل صحنه در اپرا کاري پيچيده و بغرنج است. تمام اين ابزار و وسايل براي خلق توهم آتش، سيل، طوفان و جلوه هاي فرا طبيعي به کار گرفته مي شوند.

شمار کارکنان يک اپراي بزرگ – از رهبر ارکستر گرفته تا کارگردان صحنه، برديان گروه هاي آوازي، نوازندگان همراهي کننده ي آواز خوانان هنگام تمرين ها، – تکنسين ها و دستياران صحنه – شايد به چند صد تن برسد.

افزايش اپرا ثمره تلاش مشترک آهنگساز دراماتيک است. ليبرتو، يا متن اپرا، به طور معمول توسط ليبرتو نويس، يا يک دراماتيست، نوشته مي شود و سپس آهنگساز براي آن موسيقي مي سازد. آهنگساز اغلب به همکاري با دراماتيست مي پردازد تا از سازگاري ليبرتو و موسيقي اطمينان يابد.

کارگردان به انتخاب بازيگران، رهبر ارکستر و همکاران هنرمند ديگر مي پردازد و در کار صحنه پردازي، تهيه ي لباس، دِکور، نور مناسب، پخش صدا، و مانند آن ها نظارت مي کند. رهبر ارکستر هنگام اجراء تمام اثر را شکل مي دهد. تعيين تمپو، راهنمايي آوازخوانان در يادآوري متن با حرکت هاي لب و نماياندن دگرگوني هاي ظريف ديناميک بر عهده ي اوست.

شخصيت هاي داستان اپرا، بسيار متنوع هستند؛ خدايان، ملکه ها، دوک ها، خدمتکاران، کشيش ها، روسپيان، روستاييان، دلقک ها و گاوچرانان همه و همه ممکن است در هيأت شخصيت هاي اپرا ظاهر شوند. تک خوان هاي اُپرا مي بايست تمام اين شخصيت ها را بنمايانند و به اين ترتيب مهارت در بازيگري به اندازه ي هنر آواز خواني براي آنان ضروري است. کارگردان صحنه، هنگام تمرين آوازخوان ها را براي انجام حرکت دست، اداي حالت هايي بيانگر و همسان شدن با شخصيت هاي داستان تعليم مي دهد.

گستره هاي آوازي اصلي(سوپرانو، آلتو، تنور، باس) در اپرا گروه بندي هاي ظريف تري مي يابند. برخي از رده هاي آوازي اپرا عبارتند از:

-سوپرانوي کولوراتورا وسعت صوتي بسيار ريز؛ قادر به اجراي سريع گام و تريل.

-سوپرانوي ليريک صدايي کم و بيش سبک و روشن؛ نقش هاي دلنشين و جذاب را ايفا مي کند.

-سوپرانوي دراماتيک صدايي پُر و قدرتمند؛ قادر به پديد آمدن تاثيرهايي شديد و سودايي است.

-تنورليريک صدايي کم و بيش سبک و روشن.

-تنور دراماتيک صدايي قدرتمند؛ قادر به ايفاي نقش هاي قهرماني.

-باس بوفو ايفاگر نقش هاي کُميک؛ مي تواند نت هاي سريع را بخواند.

-باس پروفوندو محدوده ي صوتي بسيار بم، صدايي پُر حجم و قوي؛ ايفاگر نقش شخصيت هاي بزرگ و والامقام.

اپرا مانند نمايش نامه يک تا پنج پرده دارد که هر کدام به صحنه هايي تقسيم مي شوند. هر پرده ي اپرا، گستره ي متفاوتي از تقابل ميان آوازي و اُرکستري را مي نماياند