نگاهی به تازه ترین آلبوم سیروان خسروی

آوای فردا: تازه ترین آلبوم سیروان خسروی با عنوان «مونولوگ» منتشر شد که حرف های زیادی برای گفتن دارد و برای تمامی بخش های این اثر حتی نوع ارائه و رونمایی از آن فکر شده است.

اطمینان از این که یک هنرمند سعی دارد مولف باشد، اعتماد مخاطبان را بیشتر خواهد کرد زیرا اگر نتیجه بخش هم نباشد، تلاش لازم برای ارائه یک اثر متفاوت، قابل احترام است؛ اما در آلبوم «مونولوگ» به قدری همه چیز درست در جای خود قرار گرفته که اکثر منتقدین نظر مثبتی درباره آن دارند.

خبر انتشار این آلبوم با پست هایی در صفحه اینستاگرام این خواننده آغاز شد که هر کدام از ویدیوها همچون یک قطعه پازل در کنار هم قرار گرفتند.

سیروان برای آلبوم «مونولوگ» یک کنسرت رونمایی در نظر گرفت، اجرایی که با بلیت های 50 هزار تومانی همراه بود و اگر چه به نظر برخی یک ریسک به شمار می آمد، اما اغلب هوادارانی که سال‌ها یک خواننده حرفه‌ای را همراهی کرده اند، اعتماد کاملی به آثار هنرمند دارند و هیچ گاه حمایت خود را دریغ نمی کنند، اتفاقی که در مورد مخاطبان سیروان هم صدق می کند و این بار شاهد تکمیل پازلی جذاب میان سیروان و هواداران او بوده ایم.

هوشمندی سیروان در نامگذاری قطعات آلبوم هم پیداست طوری که ابتدا با مد آغاز می شود با ترک غوطه ور ادامه می یابد و آخرین قطعه نیز جذر نام گرفته است.

پیوستگی ملودی قطعات نیز یکی دیگر از نکات قابل توجه آلبوم «مونولوگ» است و اگر مخاطب با دقت اثر را بشنود به سادگی متوجه ارتباط آن ها با یکدیگر می شود و به خوبی در می یابد پایان یک ترک، آغازی برای قطعه دیگر است.

تازگیِ آثار سیروان توجه هر شنونده را به خود جلب می کند، البته پیش از این نیز رد پای سبک راک را در آثار او دیده بودیم. از نقاط عطف «مونولوگ» می توان به موسیقی بی کلام اشاره داشت که این موضوع هم اتفاقی نو در این آلبوم به حساب می آید به خصوص که در ایران این نوع موسیقی، مخاطب خاص دارد اما سیروان بسیار خوش فکر عمل کرده و هوشمندانه مخاطبان را به شنیدن موسیقی بی کلام دعوت کرده است.

دو قطعه «بن بست» و «من مقصرم» در فضای مجازی بیشترین بازخوردها را به خود اختصاص داد. از نظر نگارنده این مطلب «من مقصرم» بهترین ترک آلبوم است و به اثری ماندگار تبدیل خواهد شد.

«من مقصرم» قطعه ای متفاوت با سناریویی جذاب است. به آرامی و دردمندانه آغاز می گردد سپس با تغییر در تن صدا و ریتم، ادامه می یابد تا اینکه در پایان با اضطراب و تشویشی مثال زدنی به اوج اثر می رسیم که با گفتن مکرر «نه» پایان می یابد. بنابراین باید گفت فضا و ملودی کاملا در خدمت این اثر است و خواننده حق کلمات را به درستی ادا می کند.