مروری بر زندگی بتهوون

آوای فردا: لودویگ ون بتهوون، روز هفدهم دسامبر 1770 چشم هایش را در خانه قدیمی شان واقع در “بن” گشود و نخستین آهنگ زندگی خود را با گریه نواخت. خانواده او در اصل بلژیکی بودند، پدرش یک خواننده و آهنگساز لااُبالی بود.

آثار وی در زمره آثار فاخر کلاسیک به شمار می روند.
دوران موسیقی کلاسیک در وین با بتهوون به پایان رسید. او آهنگسازی انقلابی و آغازگر رومانتیسم در موسیقی بود. وی برای سمفونی شماره ۹ چکامه ای نوشت که پیش از آن هرگز این امر روی نداده بود.

بتهوون برای قطعات نمایشی خود نیز مشهور است و به جای داستان، پیرنگ های کوتاه را ترجیح می داد که آسان تر شناخته می شوند.
همانطور که در سمفونی پنجم وی دیده می شود.

وی 240 اثر از جمله سمفونی، کنسرت های پیانو، قطعات چهارتایی برای سازهای زهی و یک اپرا ساخته است.

بتهوون، اولین سمفونی اش را در سال 1800 و در کنسرت وین ارائه کرد. در سال 1805 برای اولین بار اپرای فیدیلیو را که داستانی از ماجراهای روی داده حین انقلاب فرانسه بود اجرا کرد. در اولین اجرا منتقدان به شدت از وی ایراد گرفتند، اما بتهوون در سال های بعد بارها این قطعه اپرا را بازنویسی کرد.

بتهون از استعداد دانگ مطلق بهره می برد، بنابراین می توانست صداها و هارمونی آلات موسیقی را به خوبی در مغزش مجسم کند.

وی در اواخر دهه دوم زندگی اش به تدریج شنوایی خود را از دست داد. اما با وجود این بیماری همچنان به آهنگسازی ادامه داد. در سن 48 سالگی اصلا نمی شنید. در پایان عمر انسانی منزوی و بدخلق بود و از سلامت کمی برخوردار بود، که محققان زندگی بتهوون معمولا ذکر این سال های زندگی او را ناعادلانه می دانند. سرانجام در سال ۱۸۲۶ وضعیت سلامت او به‌شدت وخیم شده بود، تا اینکه یک سال بعد، در ۲۶ مارس ۱۸۲۷ از دنیا رفت.

گفتنی است، موسیقی‌شناسان عموماً بتهوون را بزرگ‌ترین آهنگ‌سازی می‌دانند که تاریخ موسیقی در همهٔ دوران‌ها به خود دیده‌است. وی در واقع برای معاصران خود موسیقی نمی نوشت، بلکه برای نسل های آینده می نوشت.