بمرانی با گذشتن و رفتن پیوسته، مرزهای موسیقی تلفیقی را می شکند

مرور و نقدی کوتاه بر دومین آلبوم گروه بمرانی‌

آوای پاپ_ آرمین رافضی : دی ماه نود و پنج، زمانی بود برای انتشار جدیدترین اثر استودیویی گروه بمرانی، که با عنوان گذشتن و رفتن پیوسته به تهیه کنندگی احسان رسول اف از انتشارات نشر موسیقی نوفه، در سراسر کشور به مارکت موسیقی ارائه شود.
گذشتن و رفتن پیوسته شامل 10 قطعه میباشد که دو قطعه آن از قبل به صورت تک آهنگ و همراه با موزیک ویدئو منتشر شده بودند. تمامی ترانه ها و ملودی ها و تنظیم های قطعات این آلبوم توسط اعضای گروه بمرانی ( بهزاد عمرانی، آرش عمرانی، کیارش عمرانی، مانی مزکاو جهانگیر قربانی) سروده ، نوشته و ساخته شده اند.
نوازندگانی هم چون روزبه اسفندارمز، روزبه فدوی، سردار سرمست و مهیار طهماسبی در نواختن قطعات آلبوم کوشیده اند و وظیفه میکس و مسترینگ هم بر عهده کسری ابراهیمی بوده است.
در ابتدا توضیحاتی که در رابطه با این گروه 5 نفره میشود داد به این شکل است که:
گروه بمرانی با آلبوم اول خود یعنی مخرج مشترک، پا به عرصه رسمی موسیقی تلفیقی گذاشت که اخیرا هنرمندانی که در این سبک فعالیت میکنند، با ارتقا دادن گستره شنوایی مخاطب، سبک های مستقل و منحصر بفرد دیگری را به گوش موسیقی ایران میرسانند. بمرانی هم یکی از موفق ترین های این عرصه است که موجی جدید از موسیقی تلفیقی که حال و هوای موسیقی جاز و کمتر شنیده شده در ایران را وارد موسیقی ما کرده است.
در نگاهی به قطعات آلبوم به نکات زیر می‌شود اشاره کرد:
1. شخصی سازی ترانه ها، گروه به ترانه هایی اعتقاد دارد که بدور از کلیشه هایی است که در موسیقی پاپیولار شنیده می‌شود و از نقد های روتین بدور است، و فضایی دارد که کمتر کسی به آن ها توجه میکند.
این سمبل را در تمامی قطعات آلبوم می‌شود دید. و از ترانه هایی که به ترانه شخصی نام برده می‌شود، مامان، تنهای تنها، مردمی را می‌شود نام برد.
2. استفاده از سازهایی که عملا در آلبوم های دیگر مشاهده نمی‌شود و این یک منحصر بفرد بودن است.
3. پس زمینه های تک نواخت سازهای موسیقی که به سادگی برخی قطعات کمک شایانی میکنند. نمونه آن در قطعه مامان به شدت مشاهده می‌شود.
4. و ویژگی دیگر این آلبوم این است که، فضای آلبوم پاپیولار نیست اما، به شدت میتواند مخاطبین عام و خاص را قلقلک بدهد.
حال به نقاط بالا و پایین قطعات آلبوم نگاه میکنیم:
قطعات گذشتن و رفتن پیوسته، پپرونی، خیابونا و مامان را می‌شود جزو بهترین های این آلبوم دانست چرا که قطعه پپرونی که خودش آغازگر فوق العاده قوی آلبوم است که خصوصیات سبک بمرانی را بیان می‌کند. مامان را می‌شود یک قطعه با ترانه خصوصی و موسیقی ساده دانست که بیانگر نقطه آرام آلبوم است، خیابونا هم ترانه توصیفی موفقی دارد که همراه با تنظیم خوبش و پرفورمنس مثال زدنی بهزاد عمرانی جزو بهترین های آلبوم است.
اما قطعه گذشتن و رفتن پیوسته که اکثر مردم آن را با اسم تو خیلی دوری هم میشناسند، بعد از انتشار و شناخته شدن این قطعه به عنوان هیت ترین اثر آلبوم، از سوی برخی صفحات مجازی باب شد که این قطعه، کپی برداری شده از اثری معروف از خواننده سرناس لئونارد کوهن است؛
با کمی نت خوانی و نگاه کارشناسانه متوجه می‌شویم که چنین قیاسی کاملا مضحک و بی منطق بوده است.
ترانه ها 360 درجه باهم فرق دارند، و تنها جایی که می‌شود کمی شبیه باشد، کورس(ترجیع بند) این آهنگ است.
بنابراین به راحتی می‌شود گفت که این قطعه کپی نیست،چون ترانه آن کپی نیست؛ چون ملودی آن کپی نیست و فقط در چند نت کوتاه شبیه به هم هستند.
با این حال همین قطعه به عنوان بهترین و محبوب ترین ترک این آلبوم شناخته می‌شود.
قطعات گیسو و تاکی؟! هم بدلیل اینکه کمی فضای ساخت و ساز ملودی ها و تنظیم هایشان شبیه به آثار آلبوم مخرج مشترک گروه بمرانی است، از سایر قطعات این آلبوم امتیاز کمتری دارد.

در نهایت این گروه بمرانی است که با آلبوم گذشتن و رفتن پیوسته افق های جدید اندیشه های نو در موسیقی کشور را روشن می‌کند و روز بروز بر مخاطبشان افزوده می‌شود و شاهد این ماجرا را می‌شود در شور حال اجراهای قوی و پر استقبالشان دانست به شکلی که اخیرا در جشنواره موسیقی فجر، اولین گروه بخش تلفیقی بودند که بلیط های اجرایشان زودتر از موعد مقرر به فروش رفت و به اصطلاح سولد آوت شد.

منبع اختصاصی: آوای پاپ