نگاهی که به سرانجام است

باید برای دقایقی مارکت موسیقی پاپ، تیزر های خوش رنگ و لعاب، لایو های اینستاگرامی و استوری‌های پیاپی را فراموش کنید تا دنیای جدیدی را تجربه کرده و به فکر فرو روید. تفکر همان حلقه‌ی گم شده موسیقی پاپ کشور است.

پس از انتشار آلبوم پاروی بی قایق در پاییز ۹۳ عده قابل توجهی از هواداران محسن چاوشی از ناشناخته بودن کاراکتر چاوشی در این آلبوم سخن می‌گفتند. تا جایی که چاوشی در یکی از صفحات مجازی در واکنش به هجمه های بوجود آمده عنوان کرد هیچگاه از ریزش مخاطب و عدم همراهی آنان ترس و واهمه‌ای ندارد. سیر تحولات موسیقایی محسن چاوشی امروز و پس از انتشار آلبوم ابراهیم وی را در نقطه‌ای قرار داده که نه تنها هیچگاه از ریسک و تجربه‌ی فضا های بدیع در موسیقی ترسی ندارد بلکه امروز این مخاطبان چاوشی هستند که می‌ترسند. چاوشی غیرقابل پیش‌بینی است و مخاطبان قبل از انتشار هر اثری نمی‌دانند قرار است از کدامین عالم سر برآورند. این موضوع همان عامل ترس است.

مخاطبان چاوشی با آلبوم ابراهیم مسافرتی طولانی را به دنیای ساخته شده توسط او آغاز کرده اند.
چاوشی نیز همواره نشان داده که برایش ماندگاری در ذهن مخاطبان بیشتر از تسخیر مارکت اهمیت دارد و شاید محکم ترین دلیل برای تنوع آلبوم هایش از لحاظ فرم و محتوا همین موضوع باشد.
آلبوم ابراهیم را باید ورژن قدرتمند‌تر و سخت پسندانه‌تری از آلبوم پاروی بی قایق بدانیم. ابراهیم بدون شک برای مخاطبان پسا شهرزادی چاوشی قابل قبول نیست. اما خالق ابراهیم، سبد مقبولیت کوچکتری برای خود فراهم می‌آورد و به مرور پیش می‌رود.

حواشی مربوط به عدم ارائه مجوز به برخی قطعات این آلبوم و همچنین فرضیه‌های موجود مبنی بر حربه های تبلیغاتی تیم رسانه‌ای محسن چاوشی برای تبدیل شدن انتشار آلبوم ابراهیم به مهم‌ترین مطالبه فرهنگی کشور موضوعی است که باید در یادداشت های جداگانه‌ای به آن پرداخت.
اما در آستانه انتشار آلبوم ابراهیم هجمه برخی رسانه ها علیه چاوشی مبنی بر استفاده‌ی وی از رانت آقازادگان برای انتشار و توزیع هرچه بهتر ابراهیم آغاز شد.
اظهاراتی که بدون مدرک و صرفا با ادعایی مرعوب از جو ضدآقازادگی جامعه بیان می‌شد. استدلالاتی از این دست که وقتی هادی حسینی برادر‌زاده وزیر اسبق ارشاد تهیه کننده جدیدترین آلبوم چاوشی است؛ پس محسن چاوشی هم با استفاده از امکانات خاص و ویژه به انتشار آلبوم می‌پردازد.

چاوشی اما از معدود کسانی است که تمامی حرف هایش و پاسخ به انتقادات و شبهات را در لابلای آثارش می گنجاند. روی کاور یکی از آلبوم‌هایش نوشته بود “سادگی شگفت انگیز است” اما این چاوشی ساده و صمیمی هیچگاه ساده لوح نبوده است. برخی خیال کردند اگر چاوشی همانند بسیاری از حواشی سکوت اختیار کند می توانند ضربات مهلک تری را روانه کنند. غافل از پایگاه اجتماعی و محبوبیت چاوشی. غافل از اینکه شاید آنها نیز بخشی از پازل هستند. پازلی که تکمیل آن به معنای امضا زیر حکم چاوشی به عنوان تاثیر گذار ترین موزیسین چند سال اخیر کشور است.
البته از زاویه ای دیگر می‌توان به دشواری هضم چاوشی پس از انتشار قطعه‌ی خوزستان اشاره کرد
آنجا که همدردی اش با مردم دیار خوزستان از انتشار پست در اینستاگرام فراتر رفت و از جرم سنگین شب گفت!
درهر صورت چه محسن چاوشی را بخشی از پازل رانتخواران و آقازاده ها بدانیم و چه مستقل از هر شخص و ارگان؛ بهتر است تحلیل‌ها و برداشت هایمان را به قضاوت تاریخ واگذار کنیم و نگاهمان همانند چاوشی و تیم سازنده‌ی آلبوم ابراهیم به سرانجام باشد.
می‌توان ادعا کرد که همه؛ اما با قصدها و نیت‌های متفاوت، چاوشی را می‌شنوند و این موضوع بیانگر مفهومی است به نام: موفقیت!
امروز گوش سپردن به آثار چاوشی و دیگر موزیسین‌هایی که خط فکری مشخصی دارند و نتیجه‌ی ساعت‌ها تفکر را منتشر کرده اند یک انتخاب است؛ انتخاب میان حل شدن در روزمرگی و یا مواجه شدن با حقایق زندگی!