با کدام دست، گور موسیقی را کنده ایم ؟!

همیشه گفته شده، موسیقی ابزاری است در راستای بیان بهتر شادی و نشاط، غم و حزن، دلتنگی و نزدیکی و …
در واقع به مانند مخدری است که می تواند مصرف کنندگانش را به ارضای روحی خود برساند. همانطور که هر ماده اعتیاد آوری می تواند همچین احساسی را به مخاطبانش بدهد.
خوشبختانه در کشوری زندگی می کنیم که از دیرباز مهد فرهنگ و هنر و ادب بوده و در تمامی امور زبانزد تمدن های مختلف.
و اما از بد حادثه و از آنجایی که امروزه هر کسی که لباس رسمی به تن می کند، ریشی بلند می کند و مدارک دکترای افتخاری اش از تمامی دانشگاه های معتبر و غیر معتبر سراسر کشور و خارج از کشور در اتاق کارش سرازیر است، ادعایی میکند که صاحب تمام علوم است و مخصوصا در مقوله فرهنگ و هنر که اتفاقا هنرهایی امثال موسیقی و سینما هم در زیرشاخه تصمیمات آن هاست، دستی دارد.
و این تصویر، عامل یک تصویر وحشتناک است که همگی باهم ( مردم – مسئولین _ شرکت های تهیه موسیقی ) در حال دفن و تشییع جنازه اصل موضوع موسیقی هستیم.
بزرگان یکی یکی به گوشه ای رفته و در خلوت خود بیشتر از پیش فرو می روند و فراموش می شوند و جاهلانی که بدست جاهل تران دیگری بروی کار آمده اند، به ادعای خود می خواهند جا پای ایشان بگذارند…
اما به هر حال برمیگردیم سر اصل موضوع؛
فرض کنیم که کودکی داریم خردسال، ابتدا صحبت می شود که اورا برای یادگیری یک آلت موسیقی یا هر نوایی از موسیقی نزد استادی ثبت نام کنند. بازخوردهایی که از خود اطرافیان گرفته می شود…
عده ای می گویند:
_ کودک را چه به این حرف ها، برود برنامه های سخیف تلویزیونی اش را ببیند که در آن نشان دادن هرگونه ساز حرام است.
_ عیب است، حیا کجا رفته که دختر بچه خانواده ما بخواهد در جمع برای اقوامش آواز بخواند !
_ ما کوچکتر بودیم جلوی بززگتر پایمان را دراز نمی کردیم، چه برسد بخواهیم ساز بزنیم …
_ بچه مدرسه ای باید درس بخواند و درس ، موسیقی به چه دردش می خورد ؛
_ زنگ فوق برنامه کلاس موسیقی را حذف میکنیم، به جای آن کلاس جبرانی ریاضی می گذاریم.
_ یکبار دیگر داخل پارک همراه با ساز ببینمت، مستقیم کلانتری محل، خدمت حضرتعالی ارادت خواهد داشت.
و نمونه های بی شمار دیگر از این بازخورد ها که تقریبا همه ما در دور و اطرافیان خودمان شاهدش بوده ایم و همین خواهد شد که یک روز همان کودکی که در دوران مدرسه اش که بهترین سن برای یادگیری بوده، اگر بجای گوش دادن یواشکی به موسیقی های زیرزمینی، آن هم از روی کنجکاوی اش که با خود می پرسد مگر این آهنگ چه دارد که مجاز نیست؟! به سمت یادگیری اصولی یک ساز یا آواز یا سولفژ یا هر هنری می رفت، امروز ما شاهد خودکشی نسل جدید موسیقی به همراه طرفداران بیشمارشان نبودیم.
آن ها با ادعای عجیب می ایستند و می گویند : خب … هر کس سلیقه ای دارد . به شما چه ؟!
و اینگونه است که باید خاک بدبختی را دو دستی بر سر فرهنگمان بزنیم که امروز بجای این که هنر اصیل و موسیقی واقعی در مملکتمان جاری باشد، باید با ” آقامون جنتلمنه ” و ” هر بار این درو دیوار و … ” به ارضای روحی برسیم. و کم نیستند امثال این گونه آثار سخیف و کم محتوا که واقعا علاوه بر این که خود هنرمند را زیر سوال می برد، جامعه شنونده را کاملا مانند موجودی بی مغز فرض خواهد گرفت.

در آخر، صدای سیم یک ساز، صدای آوازی از یک حنجره، نوازش انگشتانی بر روی یک ساز کوبه ای و … همگی انتشار دهنده یک بازدم درونی به بیرون هستند. به خودی خود ارزشی ندارند اما، وقتی از دل، از یک جان منشا می گیرند، مقدس تر و حلال تر از هرچیزی در عالم هستی خواهند بود. چرا که راهی برای منتقل کردن درست جریان روح و انرژی ما از کالبدمان به بیرون است .
بنابراین با تصمیمات نابجا و نابخردی ها و فُکل دیپلمات بستن هایمان، گور هنر موسیقی کشورمان و این استعداد های جوان و نوجوان را دسته جمعی نکنیم…