دیوونه بازی با زبان ماکان بند

نقد و تحلیلی کوتاه بر اولین آلبوم گروه ماکان

آوای پاپ_آرمین رافضی : اواخر تابستان 96 اولین آلبوم استودیویی این گروه که اخیرا به جمع خوانندگان رسمی کشور پیوسته بودند، منتشر شد. دیوونه بازی به تهیه کنندگی موسسه آوازی نو و نشر آوازی نو و پخش دنیای هنر و به سرپرستی هنری یاشار خسروی روانه بازار موسیقی شد.

امیر مقاره و رهام هادیان خوانندگان این گروه و یاشار خسروی و امیرمیلاد نیکزاد به عنوان تهیه کنندگان موسیقیایی این آلبوم میباشند.
آلبومی با دوازده قطعه که تعدادی از آن ها پیش از انتشار آلبوم به صوت تک آهنگ پخش شده بودند؛ با ترانه هایی از آرش عدل پرور، مهشاد عرب و خود ماکان بند. و حضور هنرمندان بزرگی چون مسعود همایونی، آرش پاکزاد، مهران فرشباف، انوشیروان تقوی و … در نقش نوارندگان قطعات و امیر میلاد نیکزاد به عنوان تنظیم کننده اصلی قطعات آلبوم .

ماکان بند گروهی است که یک شبه جمع شد، یک شبه موسیقی ساخت، یک شبه آلبوم بست، یک شبه کنسرت گذاشت و یک شبه دل هواداران نوجوان و جوان موسیقی ایران را برد و وارد چارت  رقابتی شد.

در ابتدا می پردازیم به قطعات مهم این آلبوم :

*نرو : شروع آلبوم با یک قطعه پر انرژی ، ملودی و تنظیم کاملا معقول و خوب است و البته در سبکی است که اینروزها طرفداران زیادی دارد، همان سبک پارتی و موسیقی داخل ماشینی. البته نحوه آواز این قطعه در حد و اندازه قطعات دهه 90  میلادی موسیقی لس آنجلسی است.

*شیک: ترانه آرش عدل پروربرای این کار از نظر ادبی و ارزشی هیچ باری ندارد. و تنها حسن آن تنظیم استادانه امیر میلاد نیکزاد است.

*چشای تو : بهترین قطعه آلبوم از نگاه تئوری موسیقی … اما مشکل بزرگ اینجاست که ای کاش از این همه اغراق که البته تقلید از آرش عدل پرور و مسیح میباشد، در افکت های صدایی امیر مقاری و رهام هادیان نبود!

*پنجره : اگر به جای این قطعه از یک موسیقی لایت و بی کلام در آلبوم استفاده میشد، بسیار بهتر بود. حداقل اینجوری ضعف خوانندگان گروه در لحن و آکسیون گذاری و خواندن گام های بالا دیده نمیشد ! ( البته مگر خوانندگی به دانستن اصول اولیه تئوری آواز نیست ؟!)

*بازیچه : در این قطعه هم علی رقم تنوع موسیقی که دارد، اما دقیقا از جایی که به ترجیع بند میرسیم همه چیز از ریتم میافتد…

*دیوونه بازی : شناسنامه آلبوم … این قطعه با تنظیم انوشیروان تقوی است و از این باب مثبت است. اما اگر بازهم تنوعی در تحریرها و آواز آقایان بود این قطعه میتوانست به راحتی بهترین قطعه آلبوم باشد.

* ای داد : جالب است که ترانه و آواز این قطعه را حتی نمیتوان درک و آنالیز کرد. ای کاش رهام هادیان هم دست از این تحریرها بردارد و تمرکز خود را بر تمرین روی گام های دیگر بگذارد. حسن خوب این قطعه ملودی بینظیر و در عین حال ساده اش است.

*بارون : این کار هم از قطعات ضعیف این آلبوم محسوب میشود؛ ترانه کار جوری است که انگار میخواستند زودتر بنویستند و کار را ریلیز کنند .

* هر بار این درو : و اما پر بحث ترین قطعه این آلبوم ؛ ابتدا ما کاری به این نداریم که ماکان بند ابتدا این ملودی را برای خواننده ای آذربایجانی آماده کرده بوده یا این که از قطعات او در زمینه ملودی استفاده یا به اصطلاح کاور کرده .  تنها چیزی را میشنویم را بررسی خواهیم کرد : هر بار این درو ؟!
این که بخواهیم با موضوعات احساسی از زوایای متفاوت در ترانه نگاه کنیم مثلا به بسته شدن در هنگام دوری معشوق از عاشق ، زیباست. اما به شرطی که انقلابی در عرصه ترانه سرایی رخ ندهد!..شعر از هویت و اعتبار ادبی نیفتد! ردیف و قافیه و ترجیع بند و … به زیبایی دیده شود .! که تنها کاری که ترانه سرای این قطعه نکرد دقیقا همین موارد بود.

این که فقط بخواهیم بخوانیم واقعا جذابیتی نباید داشته باشد، البته از نظر اهالی کم توجه موسیقی کشورمان شاید موضوع فرق کند اما این قطعه تبدیل به معروف ترین قطعه کارنامه هنری ماکان بند شده است. و کاملا با فکر به این که این قطعه که شبیه خواندن افرادی در دورهمی های دوستانه است ، و هیچ بار مثبتی از نظر ترانه و موسیقی و آواز ندارد، چگونه توانسته انقد دل مردم را بدست بیاورد، عجیب است…

در نهایت :

*اجرای آواز در گام بالا به ندرت در این آلبوم دیده میشد و اصلا امیر مقاره و رهام هادیان، علاقه ای به تغییر روند خود ندارند چرا که حس میکنند خواندن آواز فقط با صدایی است بم که میشود با آن جذابیت را بالا برد.!

البته  دلیل اصلی آن این است که اگر تغییر تنوع در نحوه خواندن خود بدهند، ضعفشان به شدت در خواندن گام های بالا و تئوری های فراوان موسیقی و آواز رو میشود. و ضعف خود را با هوشیاری تمام، با صدای به اصطلاح جذابشان پوشش میدهند.

*تمامی قطعات یک حال و هوا را دنبال میکنند و این بدلیل این است که تمامی قطعات ترانه ها و ملودی هایشان در یک سبک فکر نوشته و ساخته شده اند.

*تحریرهای تکراری و پر از اغراق به شکلی که اصلا در بعضی مواقع کلمات خورده میشود و عدم رعایت لحن مناسب و آکسیون گذاری در خواندن.

*گرایش به موسیقی آر اند بی و دیسکو بسیار زیباست از نظر تنوع، اما بعضی اوقات بعضی قطعات این آلبوم شبیه تیزرهایی هستند که انگار قرار است برای تبلیغات استفاده شوند.

*چه اصراری هست به این که خوانندگان با صداهای عجیب و غریب و جوان پسند به سمت موسیقی بیایند؟! فروش و تجارت از راه موسیقی زیباست، اما نه به ازای لگپکه دار کردن اعتبار موسیقی و بازی با سیاست های مخصوص بازاریابی فروش آن هم در کار فرهنگی و هنری بنام موسیقی…

*البته این آلبوم از نظر ساخت ملودی و تنظیم از اعتبار بالایی میتواند برخوردار باشد چرا که دو موسیقیدان بزرگ و با تجربه همچون امیرمیلاد نیکزاد و یاشار خسروی که تجربه اجراهای بین المللی هم داشته اند، وظیفه برنامه ریزی موسیقیایی این گروه را دارند و البته تنها نقدی که به آن ها وارد است انتخاب خواننده میتوان باشد… به شکلی که ، توجه به صنعت مدلینگ آن هم از نوع اینستاگرامی که این روزها ملاک تشخیص اعتبار افراد مختلف، تعداد دنبال کننده های مجازی آن هاست، زیباست… اما نه برای خوانندگی و موسیقی رسمی کشور و بهتر است هر کسی به کار و حرفه خودش مشغول باشد…

به امید این که امیر مقاره و رهام هادیان که به هر حال به هر شکل و اقبالی وارد این راه عجیب شده اند، کمی سعی کنند برای پوشش نقد هایی که بر دانسته های آوازی ایشان به پاست، توجه کرده و در راه پوشش و ترمیم آنها بپردازند و آنجاست که با توجه به تجربیات و راهنمایی های یاشار خسروی و امیر میلاد نیکزاد میتوانند پیشرفت فوق العاده ای داشته باشند.

منبع اختصاصی : آوای پاپ