چهلمین روز درگذشت حبیب محبیان

درسى که شاید سال ها اهالى و شنوندگان موسیقى از آن عبرت گیرند

سید محمدمهدی کیا_آوای پاپ：
چهل روز از فوت حبیب محبیان گذشت.
اوایل ماه مبارک رمضان بود که خبری دردناک منتشر شد؛حبیب محبیان در یکی از روستا های شمال کشور، بر اثر سکته قلبی درگذشت.

قلب حبیب بیمار بود.
وی به خوبی راه درمان این عارضه قلبی را می دانست.
محبت مردم نسبت به حبیب؛مرهمی بر زخم های قلب بیمارش بود.
چند سالی هم اگر در ایران دوام آورد؛به لطف احساسات پاک همین مردم هنردوست بود؛حبیب زنده مانده بود تا به آرزویش برسد و دوستدارانش را به آرزویشان برساند.
شاید بزرگترین ایراد مرد تنهای شب؛صاف و ساده بودنش بود.
خط قرمز حبیب مردمانش بودند.
حبیب اهل جبهه گیری های سیاسی نبود؛او سنگ کسی را به سینه نمی زد و فقط سنگ مردمش را به سینه
می زد.
گرچه شاید مردم گاهی او و آهنگ هایش را فراموش میکردند اما حبیب عاشق مردمش بود.
مدیریت غلط؛سیاسی کاری و مصلحت های نابجا حبیب را از ما گرفت.
بزرگترین ضربه را از نبود او نسل جوان میخورد.
نسلی که به لطف همان مدیریت های غلطی که حبیب را از ما گرفت؛در زمان حیاتش از صدای او محروم ماند.
البته نسل جوان هم بی تقصیر نیست.
هر چه به خورد گوش و هوشمان دادند بدون آگاهی قبول کردیم و امان از ناآگاهی! مقام پیشکسوت را نادیده گرفتیم!
ما نیازی به اسطوره نداریم اما نیاز به درس عبرت داریم.
باید از زندگی افراد؛تجربیات و فعالیت هایشان درس بگیریم.
ما نسل جوان باید بدانیم که برای زندگی سالم و موفق باید از حاشیه ها دور باشیم؛این درس را حبیب به ما آموخت.
حبیب ناکام نبود.
درست است که او نتوانست به آرزوی برگزاری کنسرت در کشورش برسد اما ناکام نبود.
جمعیت انبوهی که در بدرقه او به سمت خانه ابدی اش حضور داشتند؛گواه این موضوع اند که حبیب موفق تر از همیشه پرکشید.
رمز موفقیتش دوری از حاشیه بود.
حبیب رفت ، قدر امثال شجریان؛چشم آذر؛گلپایگانی و ایرج ها را بیشتر بدانیم.

به امید روزی که سوء مدیریت ، پیشکسوتانمان را از ما نگیرد.به امید آنکه بیشتر قدردان زحماتشان باشیم.
به امید روزی که واژه ی پیشکسوت را درک کنیم.

تنظیم : على نورى
منبع：اختصاصی آوای پاپ